Χρύσα
Σοφιανοπούλου*
07.12.2023
Οι
συμμαθητές μπορούν να έχουν ισχυρή επίδραση ο ένας στον άλλον· μπορούν να
ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον και να βοηθήσουν στην υπερκέραση των δυσκολιών
Υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα σημεία που αναδείχθηκαν από τα αποτελέσματα του PISA 2022. Για άλλη μια φορά, δεν μένω στην κατάταξη των χωρών και προτιμώ να σχολιάσω κάποια από αυτά που κρίνω πιο ουσιώδη.
Ο τρόπος
αξιολόγησης στο σχολείο πάσχει, με την υπερβαθμολόγηση να δημιουργεί ψευδείς
εντυπώσεις και προσδοκίες. Τρεις καθηγήτριες αναλύουν το πρόβλημα και
διερευνούν τα αίτια.
Ένας στους τέσσερις μαθητές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είναι άριστος. Την ίδια στιγμή, η προαγωγή και η απόλυση από το Λύκειο είναι πολύ εύκολη, καθώς ένας μαθητής μπορεί να τις εξασφαλίσει έχοντας πολύ χαμηλούς βαθμούς σε βασικά μαθήματα όπως Αρχαία, Γλώσσα, Μαθηματικά και υψηλούς σε εύκολα. «Το σχολείο πολλές φορές “αποκοιμίζει” τα παιδιά βάζοντάς τους βαθμούς υψηλότερους από ό,τι αξίζουν», παρατηρεί στην «Κ» ο μαθηματικός-αναλυτής Στράτος Στρατηγάκης. Είναι σωστή η υπερβαθμολόγηση; Πόσο σωστή είναι η αξιολόγηση των μαθητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Ποιος ευθύνεται; Μήπως οι γονείς παίζουν ένα κρίσιμο –και μάλλον αρνητικό– ρόλο, ασκώντας πίεση στους καθηγητές των παιδιών τους να μην «αδικήσουν» τα παιδιά τους;
2. Στα παιδιά δεν μπορείς να πεις τίποτα άλλο απ’ το να κάνουν αυτό που θέλουν, γιατί αν αρχίσουν και απεμπολούν τις επιθυμίες τους, το τι θέλουν να κάνουν από τα είκοσί τους χρόνια τους, θα γίνουν βλάκες και όλα τα -άκες που λένε στην Ελλάδα.
3. Μου λένε για τη ζωγραφική, ότι “αυτός είναι μεγάλος ζωγράφος και ζωγραφίζει ωραία πράγματα, όπως ακριβώς τα κάνει η ίδια η φύση”. Εγώ λέω όχι! Αυτός είναι μικρός ζωγράφος, γιατί απ’ τη στιγμή που υπάρχει η φωτογραφία, δεν έχουμε πια ανάγκη από έναν ζωγράφο που μιμείται τη φύση. Πρέπει και η τέχνη να πηγαίνει κάπου αλλού. Πάντα κάπου αλλού. Και αυτό το “κάπου αλλού” ισχύει και για τη γνώση και για τον τρόπο ζωής και για όλα. Λοιπόν, αν δεν είσαι έτοιμος να πας κάπου αλλού, τότε έχεις γεράσει. Αυτό το “αλλού” είναι που οι νέοι δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ κι όταν λέω το “αλλού” δεν το λέω μόνο τοπικά και γεωγραφικά. Το να κάνεις κάτι με διαφορετικό τρόπο αποτελεί ένα προνόμιο, ένα νεανικό προνόμιο κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνούν οι νέοι.
Τι είδους γνώσεις και δεξιότητες χρειάζεται
ένας νεαρός ενήλικας τον 21ο αιώνα; Τι είναι πραγματικά άξιο διδασκαλίας και
μάθησης και τι είδους στάσεις θα χρειαστούν στην αυριανή κοινωνία; Στο παρόν
άρθρο, ο Kari Kivinen πραγματεύεται τις παραπάνω ερωτήσεις σχετικά με την
εκπαίδευση στο μέλλον.
Στην Ευρώπη, τα παιδιά συνήθως πηγαίνουν σχολείο για 5-6 ώρες την ημέρα, 180-190 ημέρες τον χρόνο, για 8-12 χρόνια. Η εκπαίδευση φέρει την τεράστια ευθύνη να αξιοποιήσει αυτόν τον χρόνο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όχι μόνο εξυπηρετώντας το συμφέρον του παιδιού, αλλά ταυτόχρονα διασφαλίζοντας το μέλλον της κοινωνίας.
Ο εθισμός των παιδιών στη χρήση της οθόνης προσθέτει επιπλέον δυσκολίες στο έργο της σύγχρονης διδασκαλίας. Παράγοντες της εκπαίδευσης μιλούν στην «Κ» για τις προκλήσεις του σχολείου στη νέα εποχή.
Σύμφωνα με στοιχεία πρόσφατης έρευνας (National Training Laboratory, USA), στο μέλλον η αφομοίωση της γνώσης μέσω μιας διάλεξης ή ομιλίας θα γίνεται κατά 5%, μέσω της ανάγνωσης κατά 10%, ενώ μέσω της εικονικής πραγματικότητας –με θεαματική αύξηση– κατά 75%. Η επιτυχημένη ισορροπία μεταξύ πραγματικού και ψηφιακού θα είναι το συστατικό που θα χαρακτηρίζει τα υψηλού επιπέδου σχολεία, λένε οι ειδικοί για τον ρόλο του δασκάλου.
«Πρέπει η σχολική Εκπαίδευση:
α) να απεγκλωβιστεί από την δίνη των Εισαγωγικών Εξετάσεων υπό την συγκεκριμένη τους μορφή (απάνθρωπη, άδικη και γνωσιακά αναξιόπιστη) που έχει διαλύσει την καίρια παιδευτικά και ηλικιακά φοίτηση στο Λύκειο και έχει παραμορφώσει στην συνείδηση γονέων και μαθητών την ουσία τής παιδείας
β) να απεγκλωβιστεί από τους όγκους πληροφοριών που στοιβάζει στον σκληρά δοκιμαζόμενο εγκέφαλο των μαθητών όλων των βαθμίδων τού σχολείου μας, χωρίς οι πληροφορίες αυτές να μετατρέπονται σε χρήσιμη συνειδητοποιημένη γνώση
Επειδή, αμέσως μετά τη διενέργεια των εκλογών, ξεκινούν οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της χώρας, είναι ίσως ευκαιρία να ανοίξει και πάλι ο διάλογος για ένα θέμα που, παρότι αφορά τον ιδρυτικό σκοπό του σχολείου, δηλαδή τη μετάδοση γνώσεων, δε φαίνεται ν’ απασχολεί ούτε την κυβέρνηση, ούτε τα κόμματα, ούτε τους συνδικαλιστικούς φορείς. Το ερώτημα είναι: ανταποκρίνονται οι εξετάσεις στον έλεγχο της εμπέδωσης της γνώσης που μεταδόθηκε στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;
30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023
Με στόχευση, παράλληλα προς την ουσιαστική και χρήσιμη γνώση, την προαγωγή αξιών, αρχών και κανόνων και σκοπό την καλλιέργεια εξίσου τής ψυχής και τού πνεύματος των μαθητών. Στοιχεία, δηλαδή, που έχουμε ξεχάσει ή υποβαθμίσει, με αποτέλεσμα να μην εξασφαλίζονται οι εσωτερικές συνειδησιακές προϋποθέσεις ανάσχεσης τής προϊούσης κατάπτωσης.
Του Στράτου Στρατηγάκη*
Λείπει η κοινή λογική από το σχολείο μας και, φυσικά, από τους μαθητές που φοιτούν σ’ αυτό. Στις εξετάσεις, που καθιερώθηκαν να ονομάζονται ελληνική PISA, και διεξήχθησαν τον περασμένο Μάιο οι μαθητές της Γ Γυμνασίου απάντησαν σωστά στο 45,4% των ερωτήσεων. Πήραν, δηλαδή, κάτω από τη βάση. Από τις 20 ερωτήσεις μόνο στις 4 οι μαθητές απάντησαν σωστά σε ποσοστό πάνω από 50%. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Ευτυχώς που έγινε ο διαγωνισμός για να αποκαλυφθεί και επίσημα το μέγεθος του προβλήματος. Πρόκειται για μαθητές που η πολιτεία μας κρίνει ότι μπορούν να σταματήσουν το σχολείο, διότι στην Γ Γυμνασίου είναι το τέλος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Γράφει ο Δημήτρης Α.
Σωτηρόπουλος*
To ρεπορτάζ της «Καθημερινής» της Κυριακής 8/1/2023 για τα προβλήματα στην ορθογραφία των κειμένων των φοιτητών ανακίνησε όχι μόνο ένα ειδικό, γνωστό, θέμα γνώσεων, αλλά και ένα γενικότερο θέμα δημόσιας πολιτικής για την εκπαίδευση. Το ειδικότερο θέμα είναι η «επιδημία ανορθογραφίας», ενώ το γενικότερο είναι η αναντιστοιχία ανάμεσα στις «εκροές» της εφαρμογής της εκπαιδευτικής πολιτικής (ώρες διδασκαλίας, διορισμοί εκπαιδευτικών κ.ά.) και τα ουσιαστικά «αποτελέσματά» της.
Όλοι οι υπουργοί Παιδείας νομοθέτησαν για το καλό της δημόσιας εκπαίδευσης και ειδικότερα για τα ΑΕΙ. Δεν αμφισβητώ καμιάς και κανενός τις αγαθές προθέσεις. Μπορεί να είχαν και άλλα κίνητρα, αλλά κανείς δεν ήθελε να βλάψει την εκπαίδευση. Κι όμως όλες οι μεταρρυθμίσεις την έχουν οδηγήσει συνολικά σε χειρότερη θέση. Είναι μια διαπίστωση γενική και αποδεδειγμένη με πολλούς τρόπους. Δεν αφορά τις υποδομές, που όντως βελτιώθηκαν, αλλά την εκπαιδευτική ουσία.
Τα προγράμματα σπουδών αλλάζουν, δημιουργούνται κέντρα δεξιοτήτων, παρουσιάζονται αλλαγές επί αλλαγών στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι ορισμένες από τις μεταρρυθμίσεις που υλοποιεί η νυν ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, προσθέτοντας το στίγμα της στην πινακοθήκη των αλλαγών που έχουν ψηφίσει όλοι οι υπουργοί Παιδείας επί δεκαετίες. Ωστόσο, αναρωτιέμαι εάν πραγματικά μπορεί να υπάρξει η μεταρρυθμιστική τομή η οποία να «ξεκλειδώνει» την κρίσιμη σχέση των γονιών με τους εκπαιδευτικούς για τη λειτουργία του σχολείου και την πρόοδο των παιδιών.
Τη δράση στην ταινία «Ασπρο πάτο» του Τόμας Βίντερμπεργκ πυροδοτεί η εξής σκηνή: Μάρτιν, καθηγητής Ιστορίας σε Γυμνάσιο της Δανίας, δείχνει στους μαθητές την πίσω πλευρά τριών φωτογραφιών. Τα πρόσωπα τα κρατά κρυμμένα. Η φωτογραφία Νο 1 κρύβει έναν αλκοολικό και μεγάλο λάτρη των πούρων. Η φωτογραφία Νο 2 κρύβει κάποιον που είναι γνωστός και για την αγάπη του για τα κοκτέιλ – ιδιαίτερα εκείνα που συνδύαζαν τζιν και μαρτίνι. Η φωτογραφία Νο 3 κρύβει έναν τύπο που δεν είχε εθιστικές συνήθειες, δεν του άρεσε το αλκοόλ ούτε και το κάπνισμα, ενώ είχε, έτσι δήλωνε τουλάχιστον, καλλιτεχνικές κλίσεις. «Ποιον θα επιλέγατε για άντρα της αδελφής σας;» ρωτάει τους μαθητές του ο Μάρτιν.
Του Δημήτρη Αντωνίου*
Το άρθρο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» της 10-1-2021 του κ. Απόστολου Λακασά, είναι αρκούντως διαφωτιστικό σχετικά με τους εν λόγω φοιτητές. Υπό τον τίτλο: «Πλειονότητα οι αιώνιοι φοιτητές». Ο συντάκτης της κορυφαίας εφημερίδας της χώρας ρίχνει άπλετο φως στο ελληνικότατο φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών.
Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο διακεκριμένος συντάκτης της εφημερίδας αρχίζει το άρθρο του ως εξής: «Ελληνικό άρα πιστευτό φαινόμενο. Σε πολλά ΑΕΙ οι καλούμενοι «αιώνιοι» φοιτητές αποτελούν ισχυρή πλειονότητα, ενώ στο σύνολο από τις 668.000 το 42% εγγράφεται σε αυτή την κατηγορία».
31-12-2020
Σε ένα ρεπορτάζ από όσα δημοσιεύθηκαν στην «Κ» το 2020 με θέμα την τηλεκπαίδευση, αποτυπώθηκε το άγχος των εκπαιδευτικών μπροστά στις τεχνικές δυσκολίες των τηλεμαθημάτων. Άγχος το οποίο τους οδηγούσε στα όρια της παραίτησης από την προσπάθεια. Στο σημείο όμως αυτό έβγαινε το φιλότιμο των εκπαιδευτικών, και εκείνων που δεν τα κατάφερναν στην αρχή και όσων προσέτρεχαν για βοήθεια στους πρώτους.
Στο ίδιο άρθρο περιέχεται και Οδηγός για
tests μέσω της ψηφιακών πλατφορμών σύγχρονης (Webex) και ασύγχρονης τηλεκπαίδευσης
(e-class, e-me).
Διαβάστε το άρθρο εδώ
Πηγή: ΠΕΚΕΣ Στερεάς Ελλάδας
Με δεδομένο ότι ένα μέρος του πρώτου τετραμήνου στα σχολεία έγινε σε «ηλεκτρονικές» τάξεις, εκπαιδευτικοί τις προηγούμενες ημέρες διαφωνούσαν ζωηρά μεταξύ τους για το πώς θα βαθμολογήσουν τους μαθητές τους
Γραπτές διαδικασίες αξιολόγησης (δηλαδή τεστ) αλλά με «εξ αποστάσεως» μεθόδους προτείνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής στους εκπαιδευτικούς όλης της χώρας, οι οποίοι τις τελευταίες ημέρες «τσακώνονται» για το πώς θα αξιολογήσουν τους μαθητές τους.
Του Ισιδώρου Γλαβά
Ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο από στερεότυπα, επιρροές και
προσδοκίες. Το να μείνεις ανεπηρέαστος είναι σχεδόν αδύνατο. Το να
αντιμετωπίζεις με λογική, ωριμότητα και ψυχραιμία αυτήν την κατάσταση και στο
τέλος να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου και η ψυχή σου είναι το ζητούμενο.
Ειδικά στην εποχή μας, παρατηρείται έντονη εμπλοκή των γονέων στην επιλογή σπουδών ή επαγγέλματος των παιδιών τους, μια πρακτική που μερικές φορές έχει αρνητικές συνέπειες στη μετέπειτα ζωή τους.
