Ο καθηγητής χημείας Ramsey Musallam μετά από τα δέκα χρόνια «ψευδο-διδασκαλίας» κατάφερε να καταλάβει τον πραγματικό ρόλο του εκπαιδευτικού: να καλλιεργήσει την περιέργεια στους μαθητές του. Σε μια διασκεδαστική και προσωπική ομιλία, ο Musallam δίνει 3 κανόνες για να προκαλέσουμε στους μαθητές μας φαντασία και μάθηση και να τους ενθουσιάσουμε για το πως λειτουργεί ο κόσμος.
Δείτε το βίντεο εδώ:
Τα λόγια της ομιλίας:
Διδάσκω Χημεία.
(Έκρηξη)
Εντάξει, εντάξει... Πέρα από απλά εκρήξεις, η χημεία είναι παντού. Έχετε "κολλήσει" κάποια φορά σε ένα εστιατόριο κάνοντας αυτό ξανά και ξανά; Μερικοί κουνάνε το κεφάλι πως ναι. Πρόσφατα, έδειξα στους μαθητές μου αυτό και τους ζήτησα να προσπαθήσουν να εξηγήσουν για ποιο λόγο συνέβαινε. Οι ερωτήσεις και οι συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν συναρπαστικές. Δείτε αυτό το βίντεο όπου η Μάντι, μαθήτρια μου της τρίτης περιόδου, μου έστειλε εκείνο το απόγευμα.
(Κρότος) (Γέλια)
Τώρα προφανώς, ως ο δάσκαλος χημείας της Μάντι, μου αρέσει που γύρισε σπίτι και συνέχισε να παθιάζεται με αυτή την γελοία επίδειξη που κάναμε στην τάξη. Αλλά αυτό που με συνεπήρε περισσότερο είναι ότι η περιέργεια της Μάντι την πήγε σε άλλο επίπεδο. Αν κοιτάξετε μέσα στο κύπελλο, θα δείτε ένα κερί. Η Μάντι χρησιμοποιεί τη θερμοκρασία ώστε να επεκτείνει το φαινόμενο σε ένα καινούργιο σενάριο.
Ερωτήσεις και περιέργεια, όπως αυτές της Μάντι, είναι μαγνήτες που μας φέρνουν προς τους δασκάλους και ξεπερνούν όλες τις τεχνολογίες και τα τσιτάτα στον χώρο της εκπαίδευσης. Αλλά, αν βάλουμε τις τεχνολογίες πάνω από την αναζήτηση των μαθητών, θα ήταν σα να κλέβουμε από τους εαυτούς μας το σημαντικότερό μας εργαλείο ως δάσκαλοι: τις ερωτήσεις των μαθητών μας. Για παράδειγμα, το να περνάς μια βαρετή διάλεξη από την τάξη, στην οθόνη ενός κινητού τηλεφώνου μπορεί να εξοικονομεί χρόνο εκπαίδευσης, αλλά εάν είναι το επίκεντρο της εμπειρίας των μαθητών μας, πρόκειται για την ίδια απάνθρωπη φλυαρία, απλώς με ένα πιο λαμπερό περιτύλιγμα. Αλλά αντιθέτως, αν έχουμε τα κότσια να μπερδέψουμε τους μαθητές μας, να τους προβληματίσουμε και να προκαλέσουμε πραγματικές ερωτήσεις, μέσα από αυτές τις ερωτήσεις, εμείς ως δάσκαλοι έχουμε την πληροφορία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ώστε να προσαρμόσουμε ισχυρές και ενημερωμένες μεθόδους μεικτής εκπαίδευσης.
Πέρα από την ακαταλαβίστικη και ασυνάρτητη ορολογία του 21ου αιώνα, η αλήθεια είναι ότι διδάσκω εδώ και 13 χρόνια και χρειάστηκε μία εμπειρία ζωής, για να με ξυπνήσει από 10 χρόνια ψευδο-διδασκαλίας και να με βοηθήσει να συνειδητοποιήσω ότι οι ερωτήσεις των μαθητών είναι ο σπόρος της πραγματικής μάθησης, όχι το εγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών, που τους πρόσφερε μικρές γεύσεις από τυχαίες πληροφορίες.
Τον Μάιο του 2010, σε ηλικία 35 ετών, με ένα παιδί 2 ετών κι άλλο ένα στα σκαριά, διαγνώσθηκα με ένα μεγάλο ανεύρυσμα στη βάση της θωρακικής μου αορτής. Αυτό οδήγησε σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Και έχω εδώ το πραγματικό email, που μου έστειλε ο γιατρός μου. Τώρα... όταν το έλαβα, -πατήστε Caps Lock- φρίκαρα εντελώς, εντάξει; Αλλά βρήκα ανέλπιστες στιγμές ανακούφισης χάρη στη σιγουριά που είχε ο χειρουργός μου. Που την βρήκε αυτός ο τύπος τόση αυτοπεποίθηση; Το θράσος να την έχει;
Έτσι, όταν τον ρώτησα, μου είπε τρία πράγματα. Είπε πρώτα ότι η περιέργειά του τον οδήγησε να θέτει δύσκολες ερωτήσεις για τη διαδικασία, σχετικά με το τι μπορεί να πάει καλά και τι όχι. Δεύτερον, αγκάλιασε, και δε φοβήθηκε, την αλλόκοτη διαδικασία της προσπάθειας και του λάθους, την αναπόφευκτη διαδικασία της προσπάθειας και του λάθους. Τρίτον, μέσα από εντατική μελέτη και σκέψη, συγκέντρωσε όσες πληροφορίες χρειαζόταν, ώστε να σχεδιάσει και να αναθεωρήσει τη διαδικασία, και τότε, με αυτοπεποίθηση, έσωσε τη ζωή μου.
Πήρα πολλά από αυτές τις σοφές λέξεις του και πριν επιστρέψω στην τάξη μου το φθινόπωρο, κατέγραψα τρεις δικούς μου κανόνες, που τους εφαρμόζω στο σχεδιασμό του μαθήματός μου, ακόμη και σήμερα. Κανόνας πρώτος: Η περιέργεια έρχεται πρώτη. Οι ερωτήσεις μπορούν να είναι παράθυρα σε μια καλύτερη εκπαίδευση και όχι το αντίθετο. Κανόνας δεύτερος: Αγκαλιάστε το χάος. Είμαστε όλοι δάσκαλοι. Γνωρίζουμε ότι το να μαθαίνεις δεν είναι ό,τι καλύτερο. Και ακριβώς επειδή η επιστημονική μέθοδος παρουσιάζεται στη σελίδα πέντε της ενότητας 1.2 του πρώτου κεφαλαίου, αυτού που όλοι προσπερνάμε, η προσπάθεια και το λάθος μπορούν να είναι άτυπο μέρος αυτού που κάνουμε κάθε μέρα στον Καθεδρικό της Ιερής Καρδιάς, στο δωμάτιο 206. Και ο τρίτος κανόνας: Εξασκηθείτε στη σκέψη. Αυτό που κάνουμε είναι σημαντικό. Αξίζει της προσοχής μας, αλλά επίσης αξίζει την αναθεώρησή του. Μπορούμε να γίνουμε οι χειρουργοί των τάξεών μας; Σαν αυτό που κάνουμε σήμερα, να πρόκειται να σώσει ζωές. Οι μαθητές μας το αξίζουν. Και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
(Έκρηξη)
Εντάξει... Συγγνώμη! Ο δάσκαλος χημείας μέσα μου έπρεπε να το βγάλει από το σύστημά μου, πριν προχωρήσουμε.
Αυτές είναι οι κόρες μου.... Στα δεξιά έχουμε τη μικρή Εμαλού - οικογενειακές ρίζες από τον Νότο. Και στα αριστερά, τη Ράιλι. Η Ράιλι θα γίνει μεγάλο κορίτσι σε μερικές εβδομάδες. Θα γίνει τεσσάρων χρόνων, και καθένας που γνωρίζει ένα τετράχρονο ξέρει ότι τους αρέσει να ρωτάνε: «Γιατί;» Ναι, «γιατί»; Θα μπορούσα να μάθω σε αυτό το παιδί τα πάντα επειδή έχει περιέργεια για τα πάντα. Όλοι ήμασταν σε αυτήν την ηλικία. Αλλά η πρόκληση είναι για τους μελλοντικούς δασκάλους της Ράιλι, αυτούς που δεν έχει συναντήσει ακόμη. Πώς θα ενδυναμώσουν αυτήν την περιέργεια;
Βλέπετε, θα μπορούσα να πω ότι η Ράιλι συμβολίζει όλα τα παιδιά, και πιστεύω ότι η εγκατάλειψη του σχολείου έχει πολλές διαφορετικές μορφές-- του τελειόφοιτου που εγκατάλειψε πριν καν αρχίσει η χρονιά ή αυτού του άδειου θρανίου στο πίσω μέρος της αίθουσας ενός αστικού γυμνασίου. Αλλά, εάν εμείς ως παιδαγωγοί, αφήσουμε πίσω μας τον ρόλο της απλής μετάδοσης πληροφοριών και αγκαλιάσουμε ένα νέο παράδειγμα, αυτό της καλλιέργειας της περιέργειας και της αναζήτησης, μπορεί να δώσουμε λίγο περισσότερο νόημα σε μια ημέρα στο σχολείο και να πυροδοτήσουμε τη φαντασία τους.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Πηγή: www.ted.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου