Η ώθηση που χρειάζονται οι μαθητές για να ξεπεράσουν τα εμπόδια - TED talks

Πώς μπορούν οι μη προνομιούχοι μαθητές να πετύχουν στο σχολείο; Για τον κοινωνιολόγο Ανίντια Κούντου, το σθένος και η σκυλίσια επιμονή δεν είναι αρκετά. Οι μαθητές χρειάζεται να αναπτύσσουν και την αυτενέργειά τους, ή την ικανότητά τους να ξεπερνούν τα εμπόδια και να πλοηγούνται στο σύστημα. Μοιράζεται ελπιδοφόρες ιστορίες μαθητών που ξεπέρασαν τις προσδοκίες τους μπροστά σε προσωπικές, κοινωνικές και ακαδημαϊκές προκλήσεις. 

 

  Δείτε την ομιλία εδώ:

 

  Τα λόγια της ομιλίας:

  Διδάσκω σε φοιτητές για την ανισότητα και τον ρατσισμό στην εκπαίδευση, και μου αρέσει να αφήνω το γραφείο μου ανοιχτό σε όποιον φοιτητή θα ήθελε να έρθει να συζητήσουμε. Λίγα εξάμηνα πριν, ένας από τους πιο χαρούμενους φοιτητές μου, ο Μαχάρι, ήρθε να με βρει κι ανέφερε ότι ένοιωθε παρείσακτος επειδή είναι μαύρος. Μόλις είχε μεταφερθεί στο ΝΥU από ένα δημόσιο κολέγιο με πλήρη υποτροφία, και από ό,τι φαίνεται, μόνο το πέντε τοις εκατό των μαθητών στο NYU είναι μαύροι. Άρχισα να θυμάμαι ότι ξέρω αυτό το συναίσθημα του να είσαι παρείσακτος στην ίδια σου την κοινότητα. Εν μέρει αυτό με οδήγησε στη δουλειά μου.

Στο πανεπιστήμιό μου, είμαι ένας από τους λίγους έγχρωμους καθηγητές, και μεγαλώνοντας, έζησα την κοινωνική κινητικότητα της οικογένειάς μου, μετακομίζοντας από διαμερίσματα σε ένα ωραίο σπίτι, αλλά σε μια ανέλπιστα λευκή γειτονιά. Ήμουν 12, και τα παιδιά έλεγαν πως ξαφνιάζονταν που δεν μυρίζω κάρυ. 

Κι αυτό γιατί το σχολείο είναι το πρωί, κι έφαγα βάφλες για πρωινό. 

Το κάρυ είναι βραδινό. 

Όταν ο Μαχάρι έφευγε, τον ρώτησα πώς αντιμετώπιζε το αίσθημα της απομόνωσης. Και είπε ότι παρόλο που ένοιωθε μοναξιά, έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά του, κατέστρωνε στρατηγικές γύρω από το σθένος του και την επιθυμία του να επιτύχει. Ένας μέντοράς μου είναι η Δρ. Άντζελα Ντάκγουορθ, η ψυχολόγος στο UPenn που ορίζει αυτή τη σκυλίσια επιμονή του σθένους ως «την επιμονή και το πάθος για μακροπρόθεσμους στόχους». Το βιβλίο της Άντζελα έχει γίνει ανάρπαστο, και σχολεία σε όλη τη χώρα, ειδικά τα χρηματοδοτούμενα σχολεία, ενδιαφέρονται να επικαλούνται το σθένος ως βασική αξία. Μερικές φορές το σθένος δεν είναι αρκετό, ειδικά στην εκπαίδευση. Έτσι όταν ο Μαχάρι έφευγε, ανησυχούσα ότι ίσως χρειαστεί κάτι πιο συγκεκριμένο για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που ανέφερε. 

Ως κοινωνιολόγος, μελέτησα και το επίτευγμα, αλλά από μια άλλη οπτική. Ερεύνησα φοιτητές που είχαν ξεπεράσει τεράστια εμπόδια σχετικά με το υπόβαθρό τους. Φοιτητές από χαμηλόμισθα, συνήθως μονογονεϊκά σπιτικά, φοιτητές που ήταν άστεγοι, φυλακισμένοι ή ίσως χωρίς έγγραφα, ή κάποιοι που πάλεψαν με τη χρήση ουσιών ή έζησαν κάποιο βίαιο ή σεξουαλικό τραύμα. 

Θα σας πω για δύο από τους πιο σθεναρούς ανθρώπους που γνώρισα. Τον Ταϊρίκ τον μεγάλωσε μια ανύπαντρη μητέρα, και μετά το λύκειο έμπλεξε με τη λάθος παρέα. Συνελήφθη για ένοπλη ληστεία. Αλλά στη φυλακή, άρχισε να δουλεύει σκληρά. Έκανε μαθήματα για το κολέγιο, κι όταν βγήκε, μπόρεσε να πάρει μεταπτυχιακό, και σήμερα είναι διευθυντής σε μια ΜΚΟ. Η Βανέσα μετακόμιζε συνέχεια όταν ήταν μικρή, από το κάτω Ίστ Σάιντ στο Στέιτεν Άιλαντ στο Μπρονξ. Τη μεγάλωσε κυρίως η εκτεταμένη της οικογένεια, γιατί η μητέρα της ήταν εθισμένη στην ηρωίνη. Όμως στα 15, η Βανέσα παράτησε το σχολείο, κι έκανε έναν γιο. Αλλά τελικά, κατάφερε να πάει σε δημόσιο κολέγιο, να πάρει δίπλωμα, μετά να πάει σε ένα κορυφαίο κολέγιο να κάνει το πτυχίο της. 

Κάποιοι ακούγοντας αυτές τις ιστορίες ίσως πουν, «Ναι, αυτοί οι δύο σίγουρα έχουν σθένος. Βασικά, έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά». Αλλά αυτή είναι μια ελλιπής εικόνα, γιατί το πιο σημαντικό είναι ότι είχαν παράγοντες στη ζωή τους που επηρέασαν την αυτενέργειά τους, ή την συγκεκριμένη ικανότητά τους για να καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν και να πλοηγηθούν στο σύστημα, δεδομένων των συνθηκών. 

Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Στη φυλακή, ο Ταϊρίκ αρχικά δεν είχε στόχο, σαν 22χρονος στο νησί Ράικερς. Αυτό μέχρι ένας μεγαλύτερος συγκρατούμενός του να του ζητήσει να βοηθήσει στο πρόγραμμα νέων. Και συμβουλεύοντας νέους, άρχισε να βλέπει τα δικά του λάθη και τις δυνατότητές του στους εφήβους. Αυτό τον έκανε να ενδιαφερθεί να κάνει εξ αποστάσεως μαθήματα στο κολέγιο. Κι όταν αποφυλακίστηκε, έπιασε δουλειά στη Fortune Society, όπου πολλοί υπάλληλοι είναι άνθρωποι που παλαιότερα ήταν φυλακισμένοι. Έτσι πήρε διδακτορικό στην κοινωνική εργασία, και σήμερα κάνει διαλέξεις στο Κολούμπια για την σωφρονιστική αναμόρφωση. Και η Βανέσα ... αφού γέννησε τον γιο της, έτυχε να βρει ένα πρόγραμμα που ονομάζεται Επαγγελματική Προπαρασκευή που της έδινε 20 δολάρια το δεκαπενθήμερο μια κάρτα για το Μετρό και τις πρώτες της εμπειρίες με υπολογιστή. Αυτές οι απλές παροχές τη βοήθησαν να πάρει απολυτήριο λυκείου, αλλά μετά υπέφερε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια, που ήταν μεγάλο πρόβλημα καθώς είχε γεννηθεί με μόνο ένα νεφρό. Πέρασε 10 χρόνια στην αιμοκάθαρση περιμένοντας για συμβατό μόσχευμα. Μετά από αυτό, οι μέντορές της στο κολέγιο είχαν κρατήσει επαφή μαζί της, κι έτσι μπόρεσε να πάει, και την έβαλαν σε πρόγραμμα με υποτροφία. Με αυτόν τον τρόπο έγινε δεκτή σε ένα από τα κορυφαία κολέγια γυναικών στη χώρα, και πήρε το μεταπτυχιακό της στα 36, δίνοντας το καλό παράδειγμα στον μικρό της γιο. 

Αυτές οι ιστορίες μας δείχνουν ότι η διδασκαλία είναι κοινωνική κι επωφελείται από το κοινωνικό πλαίσιο στήριξης. Υπάρχουν παράγοντες που ενώνουν αυτά τα δύο, αλλά μέσω εξατομικευμένης συμβουλευτικής και ευκαιριών, μπόρεσαν να αναστοχαστούν τις συνθήκες τους και να αντισταθούν στις αρνητικές επιρροές. Έμαθαν επίσης απλές δεξιότητες όπως να βελτιώνουν ένα δίκτυο, ή να ζητούν βοήθεια - πράγματα που πολλοί εδώ ξεχνούν ότι τα χρειαστήκαμε κάπου κάπου, ή τα θεωρούμε δεδομένα. 

Όταν σκεφτόμαστε τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να τους βλέπουμε ως εξαιρετικούς, αλλά όχι ως εξαιρέσεις. Το να τους βλέπουμε ως εξαιρετικούς μας απαλλάσσει από τη συλλογική ευθύνη να βοηθήσουμε μαθητές σε παρόμοιες καταστάσεις. Όταν ο Πρόεδρος Μπους, ο Ομπάμα, και τώρα ακόμα και ο Τραμπ, αποκαλούν την εκπαίδευση «ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων της εποχής μας», ίσως θα έπρεπε να την αντιμετωπίζουμε έτσι. Αν τα σχολεία μπορούσαν να σκεφτούν την αυτενέργεια που έχουν οι μαθητές τους και να την θέσουν επί τάπητος όταν τους πιέζουν, αυτά που μαθαίνουν γίνονται πιο σχετικά με τη ζωή τους, κι έτσι αξιοποιούν τα εσωτερικά αποθέματα σθένους και χαρακτήρα. 

Κι εδώ - Ο μαθητής μου Μαχάρι έγινε δεκτός στη Νομική με υποτροφία, και, να μην το παινευτώ, αλλά έγραψα μία από τις συστατικές επιστολές του. 

Και παρόλο που ξέρω ότι η σκληρή δουλειά τον έκανε να τα καταφέρει, βρήκε τον δρόμο του στην πορεία, κι όντας κάποιος που μεγάλωσε ντροπαλά και περίεργα, ξέρω ότι θέλει χρόνο και στήριξη. Παρόλο λοιπόν που θα βασίζεται πολύ στο σθένος του για να τα καταφέρει στο πρώτο έτος, θα είμαι εκεί ως μέντοράς του, να τον τσεκάρω μια στο τόσο, ίσως να τον πάω να φάμε λίγο κάρυ ... 

ώστε να αναπτύσσει την αυτενέργειά του για να πετύχει ακόμα περισσότερο. 

Σας ευχαριστώ. 

 

Πηγή: www.ted.com/talks/